Een ode aan mijn geweldige paboklas

We zijn inmiddels compleet. Drie jongens en acht meiden. Omdat we afgelopen jaar allemaal geen verjaardag hebben kunnen vieren, hebben we vandaag een uitje gepland. Zo halen we alle feestjes van afgelopen jaar meteen in. Niet veel later is iedereen geïnstalleerd en wordt het gaspedaal van de golfkarren diep ingetrapt. Met een flinke snelheid scheuren we door woonwijken, stadsparken en landweggetjes. We zingen ondertussen onze eigen geschreven liedjes, hebben goede gesprekken en zwaaien naar de mensen om ons heen. “Welke golfkar zou harder kunnen?” vraagt Joël . Natuurlijk testen we dit direct uit op een landweggetje. We lunchen bij een restaurant  waar wij de enige gasten blijken te zijn. De eigenaren vinden het geweldig: “Zulke jonge, enthousiaste leraren heeft Nederland hard nodig!”

Praten kunnen we wel

Om drie uur moeten de golfkarren weer terug. De verhuurders zijn erg blij met ons, want door de annulering van grote evenementen hebben ze niet veel klanten. Niet veel later zitten we gezellig met ze aan de koffie. De man en vrouw vertellen over hun bedrijf en wij delen onze paboverhalen. Het is te merken dat we op een lerarenopleiding zitten, want praten kunnen we wel!

Het regent, maar we vinden het nog lang geen tijd om naar huis te gaan. Impulsief bellen we een bowlingcentrum op en huren een baan. Na heel wat spares en strikes is het tijd voor een driegangenmenu. De stageverhalen vliegen tijdens de maaltijd over en weer. Pas laat in de avond gaat iedereen huiswaarts.

Coronaklas

Ik begon in 2020 op de pabo. Er waren toen forse coronamaatregelen van kracht. In het begin van het jaar had ik slechts één dag fysiek les, later in het jaar kreeg ik zelfs elk college online. Ik had het begin van mijn studie liever anders voor me gezien. Toch heb ik enorm van pabo 1 genoten. Dat kwam grotendeels door mijn klasgenoten.

Om de anderhalve meter te kunnen handhaven waren de klassen opgedeeld in deelklassen. Ik had tien klasgenoten. We waren op volgorde van alfabet ingedeeld en kenden elkaar nog niet. Toch konden we het al snel zo goed met elkaar vinden! Er ontstond een hechte band. Elke mogelijkheid om elkaar op de hogeschool te ontmoeten grepen we dan ook met beide handen aan. 

Vrienden voor het leven

Dit is nog steeds het geval. We zoeken elkaar vaak op. Samen muziek maken blijft favoriet. We hebben allemaal een ukelele, een makkelijk snaarinstrument waarmee je snel zelf liedjes kan creëren. Voor het afscheid van onze mentor schreven we een persoonlijk lied. Ook hebben we een klassenlied en schreven we een beterschapsliedje voor een klasgenootje met corona.

Gelukkig zit ik dit jaar weer met dezelfde mensen in de klas. Inmiddels zijn er geen deelklassen meer. Gelukkig is mijn klas net zo gezellig als mijn deelklas. Een paar weken terug regelden we zelf nog een werkweek waar we elkaar nóg beter leerden kennen. Driestar hogeschool is dus niet alleen een plek waar je opgeleid wordt tot een goede leerkracht, maar ook waar je vrienden voor het leven vindt!