Een van de vijf sectoren van het praktijkonderwijs van het Van Lodenstein College is groen. Anne Hoekman staat daar voor de klas als docente Nederlands. In deze blog vertelt ze over de aftrap van het spreekbeurtenseizoen.
Lees ook deze blog van Piet Murre: Leidinggeven is een vak apartHet is stil en het gros leest. Een kerel vooraan heeft zich vastgebeten in Koning van Katoren, compleet in dyslexie-uitgave. De teller staat voor hem op drie gelezen pagina’s, na twee maanden een wekelijks leesmoment te hebben gehad. Ik kan een licht gevoel van trots niet onderdrukken, hij heeft tenminste ooit in zijn leven een klassieker aangeraakt.
De grootste mond achterin is verdiept in Oorlogswinter: zijn benen liggen in de vensterbank, maar Jan Terlouw heeft ‘m stevig beet. Het ontbreekt mij aan moed om de overige boekentitels te noemen, iets met positieve psychologie.
Lamborghini-trekker
Dit zijn ze: de jongens en meiden van de afdeling groen. Ze zouden gedefinieerd kunnen worden als harde praters, harde werkers. Maar o, wat hebben ze een hekel aan alles wat maar in de buurt van talig komt. Daarom doe ik hard mijn best. Aansluiten bij de leefwereld van leerlingen en zo.
Zodra ik iets opvang over een landbouwvoertuig spring ik er bovenop, om daarna teleurgesteld af te druipen. ‘Serieus mevrouw, zei u nou een Lamborghini-trekker?' Maar ik blijf proberen, terwijl ik dag aan dag struikel over grote laarzen en de meegebrachte mestlucht voor lief neem. Het leidde tot een onverminderd hopen dat de groene vingers van de toekomst en een Neerlandica elkaar ooit zouden vinden. En die hoop deed leven.
Maximale punten
Ze moesten een spreekbeurt houden. De lezer van Koning van Katoren beet de spits af. Waar hij bij lezen rugbyt met woorden, stond hij voor de klas te praten als Brugman. En ik moest een beetje lachen, want ik was ook een beetje blij. Er begon wat te borrelen in deze groep, ze gingen leven.
Ietwat onhandig stond hij daar, maar hij presenteerde vol overtuiging, terwijl er een plantje naast de lessenaar wachtte. Ja, dit was echt een groen-klas. Mijn beoordelingsformulier barstte van de maximale punten, dus ik leunde tevreden achterover. Dit werd een mooie aftrap van het spreekbeurtenseizoen.
Wietplant
Toen pakte de kerel het bewuste plantje op van de tafel. ‘Deze,’ zei hij, ‘had ik even bewaard in mijn kluisje voor vandaag. Kijk, hier heb je de stengel en hier groeit het blad aan. Dit is een wietplant.’ Eén seconde bleef het stil, toen brulde de groep van het lachen. Ik hapte naar adem en keek verstoord naar het tafereel. Allerlei wilde gedachten, neigend naar een oordeel, schoten door mijn hoofd.
Hij pakte echter vloeiend de draad weer op en ik werd uiteindelijk op mijn plek gezet. Waar die plant écht vandaan kwam, vroeg een klasgenoot namelijk aan het einde van de spreekbeurt. Hij glimlachte. ‘Volgens mij van de Aldi. Mijn moeder had die een keer meegenomen. Het is een stekje.’
Opnieuw had hij de lachers op zijn hand. En ik mompelde wat, omdat ik mij schaamde. Want dit zijn ze: de jongens en meiden van groen. Voor mij was het weer duidelijk: vooral niets op voorhand invullen, daar gaan ze van groeien.
