Anne blogt: In rook opgaan

Het was een dag zoals zovele. Maar deze viel enigszins op. Zo eentje die je hoofd bezet op de fiets naar huis, zo’n soort dag. Ik ben altijd beducht voor dit verschijnsel, maar meestal is het de moeite waard om het alsnog te herkauwen. Dingen blijven hangen met een reden, toch? 

Op die dag was er een klas en die klas was kwaad. De jongens stormden mij tegemoet, terwijl ik mijn laatste restje rust genoot, onderweg naar het lokaal. ‘We moeten pauze, nu.’ 

Gegronde zucht

Deze declamering in vier verschillende bewoordingen en stemsterktes. Wat er precies aan de hand was? Ze waren binnengehouden tijdens het officiële luchtkwartier en hun rookattributen brandden daardoor nog steeds in de broekzak. Mijn binnenste slaakte een gegronde zucht. 

Je weet namelijk dat zowel binnenhouden als laten gaan gevolgen hebben. Daarom begon mijn hoofd razendsnel opties te overwegen, terwijl de dames iets politiekcorrecter hun argumenten voor pauzeminuten ten strijde wierpen. Het werd een korte optelsom, gebaseerd op de factoren relatie en geen grote namen in de buurt. 

Kader

Ik liet ze gaan met een kader: binnen zoveel tijd terug, anders consequenties. Toen de bel als startsein van de les ging, zat ik in het lokaal met een drietal leerlingen dat nog niet nicotine-verslaafd was. En dan moet je wat doen. Dus ik stelde vragen, luisterde naar het verhaal en probeerde het lont van de onrust te pakken te krijgen. 

Het vuur laaide op. En ik zag hun rood aangelopen gezichten en hoorde hun harde woorden. Want berg je, als een docent door leerlingen naar de slachtbank gebracht wordt. 

Gehoord en gezien

En toch: je merkt het. Dat ze dat fileren van het lesgevend personeel eigenlijk helemaal niet willen. Wat dan wel? ‘Nou gewoon, dat iemand tegen grapjes kan en goed uitlegt.’ En je probeert ze dan te snappen, want iedereen wil graag gehoord en gezien worden. 

Ook de mensen die als communicatie voornamelijk hun eigen humor inzetten om de confrontatie aan te gaan. Ondertussen liep ik naar de deur om te checken of er al wat beweging op de gang te zien was. En ik dacht na.

Boemerang

Want weet je, soms denk ik dat chargeren van dit fenomeen best heilzaam kan zijn. Zodra wij leerlingen niet meer kunnen begrijpen en willen zien zoals ze zijn, kan deze houding als een boemerang terugkomen. Emotie over en weer. En daarom maak je soms de keuze om ze te laten luchten. Gewoon om de zaken weer helder te kunnen zien, voor jou en voor hen. 

Na enige tijd stopte de monoloog aan beschuldigingen richting het adres van mijn collega en kwam de redelijkheid weer om de hoek kijken. En ach, je weet dat ze het ook over jou kunnen doen. 

Hart onder de riem

Immers: een beetje grilligheid stempelt de zwart-wit relatie met leerlingen. Je neemt je dan maar voor om na de les even te buurten bij de desbetreffende docent. Iets met elkaar een hart onder de riem steken en hetzelfde schuitje. Uiteindelijk dit. De jongens en meiden waren twee minuten voor de afgesproken tijd binnen en er werd lesgegeven. 

Maar mijn hart begon serieus zwaar te voelen, toen ik aan het eind van de dag terugliep naar mijn lokaal. Want sommige vragen, sommige dagen blijven hangen. 

Goede taak

Dus dan doe je maar wat je altijd doet als je niet meer weet wat je al hebt gedaan. Het verhaal vertellen. Aan God, aan de wereld. Want echt, het is een zware taak. Maar ook echt: het is een goede taak. Zolang we maar wat lief kunnen hebben.