Hij triggerde me al vanaf het begin. Nog voordat ik zelfs was begonnen in deze stageklas. Nog voordat ik hem überhaupt had ontmoet. Dat kwam doordat de juf me al op hem had geattendeerd. Hij kan lastig zijn, had ze gezegd. Hij zat snel in haar irritatiezone.
Eigenlijk helemaal niet handig om dit soort informatie van tevoren al te horen. Onbewust krijg je dan zelf ook al een negatief beeld van iemand, terwijl je juist van tevoren iedereen met een open blik tegemoet wil treden.
Toch triggerde hij me ook op een positieve manier. Misschien was hij inderdaad wel lastig volgens de juf. Maar wat als ik haar het tegendeel zou bewijzen? En toen besloot ik dat ik mijn best zou doen om goede maatjes met hem te worden.
Dag 1 van stage in deze groep 8. En inderdaad, de juf had gelijk. Hij was lastig. Hij praatte veel met zijn buurman. En als hij erop aangesproken werd, verdedigde hij zich fel. Toen ik hem nog eens een strenge blik toewierp, gooide hij met een boze blik zijn kin geïrriteerd de lucht in. In gedachten zuchtte ik diep. Dit kon nog wel eens een uitdaging worden.
En toen ik het niet verwachtte, kwam het. Ik zat achter het bureau van de juf, terwijl zij wat dingen aan de klas vertelde. Hij zat het dichtst bij het bureau en kon zien waar ik mee bezig was. Ik keek de toetsen van topografie na.
Ik keek op en zag de hoopvolle blik in z’n ogen toen hij me toefluisterde: ‘Heb ik een goed cijfer, juf?’ Dit was het begin, en nu moest ik er gebruik van maken. ‘Dat weet ik nog niet,’ fluisterde ik terug, ‘maar voor jou zal ik het als eerste uitrekenen.’ Het extra knipoogje deed hem nog meer glimmen dan hij al deed en het eerste zaadje was geplant.
De klas was druk in de weer met de voorbereidingen voor de musical. Ze mochten zelf het decor schilderen. En daar groeide het geplande zaadje uit tot een snel groeiend boompje. Ik stond met hem te schilderen en ineens hadden we goede gesprekken, wij met drie van zijn klasgenoten, daar in de aula met een kwast in onze hand. Over hun thuissituatie, hun onzekerheden, hun toekomstbeeld.
En terwijl hij de boomblaadjes op het decor steeds uitbreidde, kwam het eruit: ‘Mijn ouders zijn gescheiden en sindsdien gaat het altijd zo bij ons thuis, dat felle verdedigen.’ ‘Wat goed dat je dit vertelt’, knikte ik hem toe. ‘Nu snap ik veel beter waarom je vaak zo reageert. Dat helpt mij heel erg. Maar bedenk ook dat het nooit onze bedoeling is om jou pijn te doen, we willen gewoon graag als juf dat het stil wordt in de klas. Ook al bedoel je het niet verkeerd, probeer toch op te letten hoe je reageert.’
Hij keek me aan met zijn chocoladebruine ogen en ik zag iets verzachten in hem.
Mijn stage zat er al op. Ik kwam nog één middagje terug om te kijken naar de uitvoering van de musical. Ik zag hem al staan, de lieverd. Alles was veranderd sinds dat gesprek tijdens het verven. Hij zwaaide meteen enthousiast toen hij me aan zag komen lopen en stormde op me af. Ik werd warm van binnen door zijn lieve begroeting en wenste hem veel succes met de musical, want zenuwachtig, ja, dat was hij toch wel een beetje.
En toen was daar het afscheid. Het applaus van de musical was allang verstomd, de meeste mensen waren al weg. Ik hielp nog even met opruimen en toen besefte ik het. Ik zie hem nooit meer. Dit was mijn laatste stageperiode hier, zijn laatste schooljaar hier, en dingen moeten dus wel heel bijzonder lopen willen we elkaar nog tegenkomen. Ik was trots op hem, hij had het geweldig gedaan tijdens de musical. Glunderend nam hij mijn complimenten in ontvangst.
Toen ik liet merken dat ik wegging, vroeg hij ineens verlegen of hij een knuffel mocht. Ik moest me inhouden om hem niet vertederend aan te kijken. Deze stoere jongen van twaalf jaar, die eigenlijk amper zijn emoties liet zien, liet ineens in zijn hart kijken. Ik was echt om hem gaan geven en hij om mij.
Het zaadje was een grote, bloeiende boom geworden.
Open collegedagen: 22-26 april
Kennismaken met de opleidingen van Driestar hogeschool? Je bent van harte welkom om een dag mee te lopen. Aanmelden kan nu!
Meld je nu aan
