Tja, dat wordt weleens gevraagd. Is er echt geen Hollands woord dat de betekenis weergeeft voor wat je in het onderstaande verhaal leest? Als je het weet, hoor ik het graag!
Er was eens … Eens, want inmiddels is het alweer een tijdje geleden dat we met z’n zevenen op pad gingen naar Bergen. De plannen waren vorig jaar al gemaakt. ‘We presenteren allemaal iets over ons eigen onderzoek. In het Engels.’ Voor vijf van de zeven collega’s was dat logisch en ook een unieke mogelijkheid om de Engelse spreekvaardigheid weer eens op te frissen.
Ik slikte even. Inderdaad mooi om iets te delen van mijn bevindingen in het lectoraat. Maar om dat nu een uitdaging te noemen dat gaat me wat te ver. ‘Moeten we állemaal iets presenteren? En mag ik het ook voorlezen?’. Dat mocht. Enigszins opgelucht haalde ik adem. Het duurde tenslotte ook nog een paar maanden voor het zover was. In de tussentijd luisterde ik af en toe naar een Engelse preek of volgde ik een korte podcast van de BBC, maakte ik wat Holmwoods’ oefeningen.
Natuurlijk helpt dat in het luisteren, maar spreken is nog iets anders. Als ik één woord niet weet, ga ik snel op zoek naar een alternatief. Maar dat zoekproces duurt soms wel erg lang. Met als gevolg dat ik liever luister dan spreek. Kortom ik ervaar bergen! Mijn andere collega slikte niet alleen maar knipperde ook wat met de ogen. ‘In het Engels? Is het de bedoeling dat íedereen meegaat?’
En toen was daar ons eerste gesprek. Mijn Noorse collega presenteerde eerst. Zelfs ik hoorde dat Engels niet zijn moedertaal was. Vervolgens presenteerde de nestor van de groep. Een eerbiedwaardige wijze onderzoekster. En... ook zij las stukjes van haar presentatie voor.
Zelfs zij! En toen was het mijn beurt. Ik wist dat we mooie dingen te vertellen hebben en ik mag dat in het Engels voorlezen. Dat riep reactie op bij een Noorse collega. Ze stelde een inhoudelijke vraag. Het antwoord stond niet op mijn papier.
En ik antwoordde haar in het Engels. En als ik een woord niet wist? Dan waren mijn collega’s er die me even op weg hielpen en ik kon weer verder. Ze wisten hoe ik er tegenop zag en dat mijn Engelse spraakvaardigheid nog wel wat oefening nodig heeft. Na enkele minuten stelde ik een vraag. Ik? Ja ik! Gewoon uit nieuwsgierigheid. Ik begon mijn vraag en bij aarzeling vulde een collega aan en maakte ik de zin af.
En toen onze laatste gesprek op vrijdag. ‘Zeg, Cor, wil jij een reactie geven op de afgelopen dagen aan onze Noorse collega’s. Zeg het gerust in het Nederlands dan vertalen we het wel voor je.’ En Cor begon: I have learned a lot …. aber I have one question.’ Cor sprak gewoon Engels, met soms een Duits woord ertussen. En als er nog wat verduidelijking nodig was, werd dat aangevuld. Knipper-ogende Cor had dat niet voor mogelijk gehouden enkele maanden ervoor. Aber… samen durven we aan de klus te werken.
En nu is het sprookje voorbij. We verwerken wat we geleerd en gezien hebben. Eén van de dingen die me vooral bijgebleven is: hoe mooi en waardevol het is om samen met collega’s te werken aan een gezamenlijk doel: herbergzaamheid in het onderwijs. Dat begint in het team. Iedereen draagt daaraan bij. Verschillen zijn welkom. Kwetsbaarheid mag gedeeld worden. Een vleugje humor helpt om de klus nóg mooier te maken.
En als je een Nederlands woord vindt voor collectieve self-efficacy, laat het weten!
Kenniskring Herbergzaam onderwijs
Maak kennis met het kenniskring Herbergzaam onderwijs via onderstaande video:
Meer interessante blogs van de kenniskringleden
