'Dit was de allerleukste biologieles ooit’

‘Ik denk dat we daarmee gaan vissen’, zegt Rens. ‘Nee joh,’ roept Niek, ‘zulke leuke dingen doen we nooit op school.’ Steeds meer leerlingen komen nieuwsgierig om mij heen staan. ‘Tja…, zeg ik met een mysterieus gezicht, ‘wie weet komen jullie er binnenkort achter.’  

Na een week is het dan eindelijk zover: het grote mysterie van de schepnetjes wordt onthuld. Terwijl ik de schepnetjes erbij pak, is de spanning in de klas merkbaar. Het wordt muisstil en alle negentien paar ogen zijn op mij en mijn schepnetjes gericht. ‘Wie denkt te weten wat we vanmiddag met deze schepnetjes gaan doen?’ 

Gejuich

Gelijk schieten er een paar vingers de lucht in. ‘Ik denk dat we vanmiddag gaan vissen’, antwoordt Bart. ‘Ja juf, gaan we vanmiddag vissen?’ Ik kijk de klas rond en zeg: ‘Wij… gaan… vanmiddag… vis.’ Nog voordat ik mijn zin af hebben kunnen maken, barst er een gejuich van jewelste los. ‘Yes!’, denk ik bij mezelf, ‘dit visavontuur gaat een groot succes worden.’ 

Kaplaarzen en een emmer

Als ik die middag op het schoolplein kom, moet ik in mezelf lachen. Het is deze keer niet moeilijk om te zien welke kinderen in groep 6 zitten en welke niet. Alle kinderen uit mijn klas dragen kaplaarzen en hebben een grote emmer meegenomen. Nadat we de middag zijn begonnen met zingen en gebed is het tijd om ons klaar te maken voor het visavontuur.  

Ieder tweetal krijgt een zoekkaart voor de waterdiertjes en een loepje mee. De schepnetjes neem ik uit voorzorg zelf mee richting de sloot. Anders is de kans zeer groot dat er onderweg al vangsten zijn, voordat we de sloot bereikt hebben. 

'Een haai vangen'

Daar gaan we dan. In een lange optocht marcheren we richting de sloot. Ik loop voorop en achter mij lopen de kinderen De sfeer zit er al goed in. De verhalen worden steeds sterker: ‘Ik ga een karper vangen!’, klinkt het. ‘Ik een snoekbaars.’ ‘En ik een haai!’ 

Als we eenmaal bij de sloot zijn aangekomen, kan het avontuur beginnen. Ieder tweetal krijgt een schepnetje en mag een goed plekje uitzoeken bij de sloot. Al snel hoor ik de kreet: ‘Juf, kijk eens wat wij hebben gevangen!’ Snel haast ik mij, op mijn sneeuwwitte laarzen, richting de twee jongens. Daar aangekomen, krijg ik vol trots een druipend schepnet onder mijn neus geduwd.

Schaatsenrijder  

Tussen een grote hoeveelheid gevangen waterplanten zie ik een waterdiertje. ‘Wat gaaf!’, zeg ik. ‘Weten jullie ook welk waterdiertje het is?’ ‘Ja, een schaatsenrijder,’ antwoordt Niek hard knikkend, ‘daar heeft u de vorige biologieles over verteld.’ Nog voordat ik hierop kan antwoorden, klinkt het: ‘Juf, kom eens! Wij hebben een bloedzuiger gevangen.’ 

Sneeuwwitte laarzen

Als ik bij Emma en Livia aankom, zie ik dat mijn sneeuwwitte laarzen inmiddels versierd zijn met grote modderspetters. ‘Ja juf, wie trekt er dan ook witte laarzen aan als je gaat vissen?’, reageert Livia met een verontwaardigd gezicht.  

Als we aan het einde van de middag weer terug in de klas zijn, vraag ik: ‘Wie vond het visavontuur een groot succes?’ Meteen schieten alle vingers hoog de lucht in. ‘Dit was de allerleukste biologieles ooit,’ zegt Nathan, met een grote lach op zijn gezicht. ‘Yes!’, denk ik bij mezelf, ‘met deze biologieles heb ik dus niet achter het net gevist!’