“Tuvalu en veel andere eilanden in de regio zijn zogenaamde ‘atoleilanden’. Dat wil zeggen dat ze op koraal rusten.” “WOEF!” “Het koraal groeit rond wegzakkende vulkanen.” “WOEF!” Terwijl de stem van mijn leerling in het lokaal hoorbaar is, tijdens het voorlezen van de Nieuwsbegrip-tekst van de week laat ik mijn blik door het lokaal gaan. Ik zie dat de heren en dames aan de raamkant hun hoofd 90 graden hebben gedraaid en overal kijken, behalve naar hun tekstblad.
“WOEF!”, klinkt het weer. “Fleur*,als je nu even wilt stoppen met blaffen”, zeg ik, “dan kunnen we gewoon verder met de tekst.” Fleur kijkt mij een beetje verbouwereerd aan en draait dan even met haar ogen.
Weer zo’n flauw grapje van de juf, zie ik haar denken en daar gaat haar stem weer door het lokaal. Ik kijk ondertussen waarschuwend naar de rij op rechts bij het raam en snel kijken deze leerlingen weer op hun blad. Bij de verkeerde alinea, dat wel, maar ik laat het maar even.
Al luisterend naar een drama over de Tuvalu-eilanden die langzamerhand zinken en in zee verdwijnen, wordt het geblaf buiten steeds luider en meer. Mijn aandacht wordt getrokken door de buurvrouw die met een rood hoofd al springend boven de heg uit probeert te kijken naar haar geliefde viervoeter.
Ik steek mijn hand op naar haar, om te laten weten dat ik haar heb gezien, maar het geblaf wordt zo luid en als ik weer terug mijn klas inkijk, zie ik niemand, behalve Fleur, meer met zijn of haar ogen op het blad gericht. “Stop maar even Fleur”, zeg ik.
Ze kijkt verbaasd om zich heen, wat heeft de juf nu weer? “We worden een beetje afgeleid door die hond op het plein jongens. Geen idee wat er aan de hand is.” Ik heb mijn zin nog niet uitgesproken of de luxaflex die voor het raam hangen, vliegen zonder enige voorzichtigheid de lucht in en binnen minder dan twee seconden staat mijn hele klas naar het schouwspel te staren dat zich buiten op het plein bevindt.
De hond van de buurvrouw staat genadeloos hard te keffen richting een hele dikke, zwarte kater. Deze staat met hoge rug en rechte staart al sissend klaar voor een duel. Zijn grote gele ogen wijd opengesperd. De buurvrouw probeert ondertussen met een hark tussen de struiken haar blaffertje terug te krijgen,
Nu ben ik niet zo’n grote fan van katten, maar een bloederig schouwspel wil ik mijn leerlingen toch niet aandoen. “Wie van jullie wil die hond even terugbrengen naar zijn baasje?” En ja hoor, daar gaan de helden van de dag. Zonder angst, vol goede moed richting de kater en zijn vijand. De kater ziet mijn leerlingen aankomen, bedenkt zich geen moment en schiet ervandoor, over het schoolplein, richting de andere kant van het dorp.
En de hond? Die werd opgepakt, van het plein gehaald en veilig en wel herenigd met zijn baasje. Ik krijg een zwaai en en een dankbaar gezicht te zien van de buurvrouw en ik zucht van opluchting. Dat is gelukkig goed afgelopen. De luxaflex gaan omlaag, de kinderen drentelen weer naar hun plek en we kunnen terug naar Tuvalu.
* De naam in dit verhaal is geanonimiseerd.
Open collegedagen: 22-26 april
Kennismaken met de opleidingen van Driestar hogeschool? Je bent van harte welkom om een dag mee te lopen. Aanmelden kan nu!
Meld je nu aan
