‘Wil je mij ook vertellen hoe dat komt?’ Dikke tranen rollen over de wangen van Amir. Ik kijk hem vragend en met een open blik aan. Het doet me zeer om te zien dat er iets is wat hem verdriet doet. Maar hoe kan ik hem helpen? Wil hij er eigenlijk wel over praten?
Het is een zonnige dag als ik voor groep 7 sta. Ik ben gevraagd om twee dagen in te vallen, en dat doe ik met veel plezier! Deze klas houdt van praten, dus aan gezelligheid ontbreekt het niet. Maar wanneer de leerlingen even later zelfstandig aan het werk zijn, kijk ik eens rustig het lokaal rond. Wie heb ik nu eigenlijk voor mij?
Observeren
Observeren, een veelzijdig begrip. Maar zeker iets waar je echt de tijd voor moet nemen. Op de momenten waarop je rondkijkt, kan je namelijk zoveel zien! Zelf ben ik vaak gefocust op de relatie met de kinderen. Dat staat bij mij absoluut op nummer één. Ik wil weten aan wie ik lesgeef, en hoe kinderen kunnen reageren op bepaalde dingen. ‘Zonder klik geen goede les’ zeg ik altijd. Natuurlijk kan je de kinderen binnen één dag niet echt leren kennen, maar alles wat je mee kan krijgen is belangrijk! Wie weet wat je er later die dag nog aan hebt…
Opvallend
‘Juf, hij doet al de hele week vervelend. Kunt u er niks aan doen?’ Wijzend komen enkele kinderen uit de klas naar me toegerend tijdens het buitenspelen. Met de tip ‘Zorg maar dat je iets voor jezelf doet en niet teveel bij Amir in de buurt komt. Dan heb je ook geen last van elkaar.’ rennen de kinderen weer naar hun eigen spel toe. Vanaf de zijlijn kijk ik naar de kinderen op het schoolplein.
Amir is een jongen die opvalt in je klas vanwege zijn drukke aanwezigheid. Hij wil alles voor iedereen goed doen. In elke klas zijn er een paar kinderen die opvallen en bij mij vragen oproepen. Terwijl ik zo toekijk vraag ik me af hoe ik hem kan helpen. Hoe kan ik hem het beste benaderen? Welke vragen zal ik stellen?
Ik ben een jongen met geheimen juf
‘Amir, kom eens even.’ Rustig komt hij naar mij toegelopen. Hij kijkt mij vragend aan. ‘Ik hoorde dat er deze week steeds ruzie was. Is er iets gebeurd tussen jullie, of is er misschien iets anders wat je dwarszit?’ Zijn hoofd draait weg en stilletjes kijkt hij voor zich uit. ‘Juf, er gebeuren thuis dingen waar ik niet blij van word.’ ‘Wil je mij daar misschien iets over vertellen? Je weet dat het mag, ik wil je heel graag helpen.’ Vragend kijk ik hem aan terwijl hij voor zich uitstaart. ‘Juf, ik ben een jongen vol geheimen. Ik kan het u niet vertellen. Ik mag het niemand vertellen.’ En ondertussen verschijnen de tranen.
Ik besef me maar al te goed dat dit niet het moment is om door te vragen, hij kent mij immers nog maar twee dagen. ‘Je weet dat je altijd naar een juf of meester toe mag stappen hè? Zij willen jou echt helpen! En je mag ook altijd bidden, Hij wilt er ook voor jou zijn.’ ‘Ik weet het niet juf. Het is gewoon heel moeilijk, en ik ben bang.’ Ik kijk hem aan en zeg bewust niks. Dan kijkt hij mij weer aan en zegt: ‘Ik kan het gewoon nu nog niet vertellen, misschien later.’ En met die woorden loopt hij weer naar zijn spel toe.
Na de pauze gaan we weer verder met het werk wat op de planning staat. Terwijl de kinderen werken, kijk ik nog eens rond. Welke verhalen zouden deze kinderen allemaal met zich meedragen? Mijn ogen rusten nog even op Amir, en het raakt me diep. En ik kijk verder rond. Alleen nog voordat ik verder kan rondkijken hoor ik alweer de bekende woorden: ‘Juf, juf, kunt u me helpen?’ En met alle liefde loop ik naar de kinderen toe om ze te helpen, op welke manier dan ook. Want juist dat maakt het juf zijn zo mooi. Het er zijn voor de kinderen.
