Heb jij een harthoofd?

Allerlei ideeën borrelen op terwijl ik achter mijn bureau nadenk over mijn lessen. In gedachten zie ik mezelf staan voor een klas vol leergierige jongeren. Terwijl ze aan mijn lippen hangen, vertel ik ze het ene na het andere geschiedenisverhaal. In hoorbare stilte geniet de klas zichtbaar van de vertelkunst van hun docent. Wat zou dat heerlijk zijn!

Dit ideaalbeeld zou op kunnen gaan als er allemaal keurig voorgevormde individuen zitten die geschiedenis het éinde vinden. Maar dit ideaal spat als een zeepbel uiteen als het volgende beeld op mijn netvlies verschijnt. Ik sta voor mijn klas en kan me ternauwernood verstaanbaar maken. Terwijl ik mijn ontzetting over zoveel mentale afwezigheid net kan bedwingen openen mijn ogen zich weer en zit ik in mijn kamer. Een boek over gastheerschap en pedagogiek ligt opengeslagen op mijn bureau.

 Nee, in een klas zitten geen voorgevormde individuen die altijd een en al oor zijn. Het zijn jonge mensen die nog volop met hun vorming bezig zijn. En ik mag bijdragen aan hun vorming. Terwijl ik dat overdenk, realiseer ik me wat een heerlijk en gewichtvol beroep het leraarschap is. Of deze jongeren nu uitgroeien tot kleine huizen of tot torenflats, het fundament wordt híer gelegd, in mijn lokaal.

Ik voel mijn hart opengaan voor al deze jongeren. Ik wil liefdevol zijn naar hen, maar lesgeven vereist ook orde en duidelijkheid. Hoe noemde die docent van Driestar hogeschool dat ook alweer? O ja, de pedagogiek van de ‘liefdevolle gestrengheid’.

Het is weer zover. Een nieuwe stagedag breekt aan. Ik kijk in de spiegel. Wat zien de leerlingen? Geen hoofd dat zich verheft of zich buigt, maar een harthoofd. Een hoofd waarop de liefde voor het vak af te lezen is, maar óók de liefde voor de leerlingen. Dit is wat het leraarschap voor mij het mooist denkbare vak maakt: het vormen van jonge mensen door ze te laten zien wat mooi is. Het dienen van God in je leven is mooi. Het uitoefenen van je vak is mooi. Maar ook het in liefde leven met en voor elkaar is mooi. Waar kan je dat nu beter uitoefenen dan voor de klas?

Dát is waarom ik er geen hard hoofd in heb, maar me in ‘liefdevolle gestrengheid’ werp in het schoolleven. Met hart voor leerlingen, op zoek naar het hart van mijn leerlingen.

Martijn Donselaar is eerstejaars lvo-student geschiedenis