‘Mijn hart smolt toen ik hem dit hoorde zeggen’

Ik had nog even tijd, dus trok me terug in een lokaal om me nog even voor te bereiden op een les. Maar toen hoorde ik ineens aan de andere kant van het lokaal de tweede deur opengaan. Luidruchtig kwam groep 8 binnen, om zich aan de andere kant van de schotten te settelen aan de tafels die daar stonden. 

Hun meester was er nog niet, dus namen ze nog even uitgebreid de tijd om het hele lokaal van links tot rechts en boven tot onder langs te gaan, of er nog iets veranderd was sinds gisteren.  

Timon piepte als eerste met zijn hoofd tussen de schotten door om even te kijken of ook alles in het achterste deel van het lokaal nog hetzelfde was. Ik kon mijn lach bijna niet inhouden toen ik zag hoe blij verrast hij was toen hij mij zag.  

‘Hey juf!’, riep hij enthousiast.

‘Juf? Welke juf?’, vroegen andere kinderen door elkaar.  

Timons hoofd was intussen al niet meer te zien, maar mijn hart smolt toen ik hem hoorde zeggen: ‘Ja, die leuke stagejuf!’  

‘O, juf Willine? Yes!’  

En toen kwamen er ineens vijf hoofden tegelijk tussen de schotten door om even te kijken of Timon wel de waarheid sprak. Ik begroette hen allemaal vrolijk en straalde minstens zo erg als de kinderen zelf. 

Toen kwam hun meester binnen en begon hun les, waarna ik ook verder ging. Totdat de bel ging, en dit keer Wouters hoofd vlug weer door de schotten piepte: ‘Juf, doet u straks mee met volleyballen?’ 

‘Nu niet’, antwoordde ik lachend. ‘Ik ben straks weer bij de kleuters, maar in de middagpauze wil ik wel met jullie meedoen hoor.’  

‘Joepie!’ En weg was hij weer. 

Toen ik een uurtje later met groep 7/8 in de meest primitieve vorm volleybal aan het spelen was, keek ik dankbaar om me heen. Ook al heb ik officieel allang afscheid genomen van deze groep, ze blijven me voor altijd dierbaar. En nu opletten, want het was mijn beurt om op te slaan.