Het is nog vroeg als ik wakker word. Vrijdag, de laatste dag op mijn stageschool. De afsluiting van mijn pre-LIO. Na bijna een heel schooljaar ga ik afscheid nemen van groep 5, van al die lieve kinderen. Ineens voel ik mijn ogen branden. He, waarom word ik nou emotioneel.
Onderweg naar school denk ik terug aan de afgelopen maanden. September, de maand waarop ik volop moest wennen aan de school, de kinderen, de collega’s; ja eigenlijk aan alles. De maanden erna, waarin ik steeds meer mijn plekje mocht vinden in de klas. Ik denk aan de jongen die naar een andere school ging. Hij had toch wel een speciaal plekje in mijn hart. Hoe zou het nu met hem zijn? vraag ik mijzelf af. Zou hij het naar zijn zin hebben?
Ieder kind leren kennen
Zo gaat heel het schooljaar door mijn gedachten. De laatste paar maanden sta ik iedere stagedag fulltime voor de klas. Het voelt nu echt als ‘mijn klas’, ‘mijn kinderen’. En straks, straks moet ik ze loslaten. Al die kinderen met hun eigen verhaal; de een mooier dan de ander. Ik wil ieder kind leren kennen, maar dat is ook waarom het nu lastig is om ze aan het einde van het schooljaar los te laten.
Een echte feestdag
Als ik het schoolplein opstap met mijn hand vol tassen met traktaties voor de collega’s en de kinderen, kijk ik mijn ogen uit. Springkussens, spelletjes, een heuse popcornmachine en overal vlaggen en ballonnen. Meesters- en juffendag; tevens mijn laatste stagedag. Een echte feestdag! Voor de laatste keer stap ik de school binnen en groet ik al mijn collega’s met een goedemorgen. Voor de laatste keer start ik de computer op, schrijf ik het dagprogramma op het bord. Alles voor de laatste keer… Wat ga ik het hier missen!
Heel veel tekeningen
De dag vliegt voorbij. Wat genieten de kinderen, en ik erbij. We springen op de springkussens, spelen spelletjes met elkaar. Er wordt popcorn gegeten, door de juf zelf gemaakt. En terwijl we het lekkers opsmullen, zetten we een filmpje aan. Een paar kinderen kruipen tegen mij aan. Wat zullen we elkaar missen.
Ook krijg ik cadeautjes, veel. Cadeaubonnen, chocola, en heel veel tekeningen. Echt waardevol vind ik dat. Hun werk, hun creatie.
21 kinderen
Aan het einde van de dag is daar het moment waar ik de hele tijd best tegenop zie. Ik heb het zo lang mogelijk voor mij uitgeschoven, maar nu is het zover. ‘Geef de juf maar een dikke knuffel, of een elleboog. En vergeet niet te zeggen dat je haar bedankt voor alles!’ zegt mijn mentrix terwijl ik naar de deur loop. Daar komen ze, al ‘mijn’ 21 kinderen. ‘Dag juf!’, ‘Bedankt voor alles juf.’, ‘Hopelijk tot ziens! Ik ga u heeeeel erg missen’; en zo gaat het door. Knuffels, handen worden geschud. Tranen branden in mijn ogen en ik bijt op mijn lip. Niet huilen, niet huilen, zeg ik in mijzelf.
Voetballen op het plein
De klas is bijna leeg. Dan staat hij voor me. Het jongetje die het soms zo lastig had met zichzelf. Hij, die ik wel eens straf moest geven, of waarmee ik buiten ging voetballen omdat hij zich niet meer kon concentreren. Het jongetje waarvan ik dacht nooit een band mee te krijgen. ‘Bedankt voor alles lieve juf.’ Ineens voel ik zijn korte armpjes om mij heen. ‘Ik ga u missen!’ En weg is hij. ‘Graag gedaan lieve Ruben’, zeg ik nog tegen hem. De laatste kinderen geef ik nog een knuffel en dan is de klas leeg. Dit was het dan. Groep 5. Ik zal nog vaak aan jullie denken.
Proefstuderen
Wil jij kennismaken met deze opleiding? Meld je aan voor proefstuderen. En ervaar hoe het is om als student een college bij te wonen.
Meer info & aanmelden
