Ad-PEP-student Dieneke: 'De kleine momenten maken het onderwijs voor mij betekenisvol'

‘Na mijn middelbare school volgde ik de opleiding sociaal pedagogisch werk niveau-4. Hierna werkte ik jarenlang in de gehandicaptenzorg. Uiteindelijk kwam ik in het speciaal onderwijs terecht en begeleidde ik kinderen met een lichte verstandelijke beperking en gedragsproblematiek. Dat wakkerde mijn droom om het onderwijs in te gaan weer aan. 

'Ik denk dat ik zelfs na mijn pensioen nog doorga in het onderwijs.'

Keuze voor Ad-PEP

Daarom ging ik op zoek naar een baan in het onderwijs. Een kennis attendeerde mij op stichting Kindwijs, een protestants-christelijke scholengroep voor basisonderwijs op Goeree-Overflakkee. 

Toen ik hier na een open sollicitatie mocht komen werken als leraarondersteuner, kreeg ik de kans om een opleiding te starten. Ik twijfelde tussen de Ad-PEP of pabo. We hebben een groot en dynamisch gezin met kinderen in allerlei leeftijden. De oudste heeft autisme, dat vraagt begeleiding. 

De jongste is nu ook naar de basisschool, dus dat gaf juist weer ruimte. Uiteindelijk dachten we dat de Ad-PEP het beste met ons gezin te combineren zou zijn, omdat de pabo een grotere studielast heeft. 

Studeren naast een gezin 

Ik mocht zelf kiezen waar ik de opleiding zou volgen en koos na een goede vergelijking voor Driestar hogeschool. Ondanks de afstand sprong deze hogeschool eruit en tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik hier mag studeren. De opleiding is goed georganiseerd. Alles is duidelijk en overzichtelijk en je krijgt meteen inzicht in de studiebelasting, in de verwachtingen en de doelen. Daardoor kon ik goed inschatten of de opleiding te combineren was met mijn gezin – en dat blijkt gelukkig het geval.

Ik werk op maandag en dinsdag op de basisschool, maar als er vergaderingen zijn, ga ik er extra naartoe. Elke vrijdag ga ik naar de hogeschool. Woensdag en donderdag besteed ik aan studie en doe ik het huishouden, totdat mijn kinderen uit school komen. Dan wil ik er voor hen zijn. Soms is het pittig, want als moeder heb je altijd veel aan je hoofd. Goed plannen helpt enorm! 

Op mijn plek in het klaslokaal 

Op de school waar ik werk, zijn er kinderen met een moeilijke thuissituatie. In gesprekken help ik hen bij het reguleren van hun emoties en laat ik merken dat ze gezien worden. Hun problemen kan ik niet altijd oplossen, maar ik kan wel de kinderen wel steunen. Ik voel mij op mijn plek in de dynamiek van een klaslokaal, waarin ik zowel praktisch als inhoudelijk van betekenis kan zijn. 

Laatst zat ik voor observatie achter in de klas tijdens een rekenles. Eén leerling raakte zichtbaar gefrustreerd tijdens het zelfstandig werken. Hij zuchtte en zocht om zich heen, totdat er tranen kwamen. Ik gaf het aan bij de leerkracht en stelde voor om hem deel uit te laten maken van het rekengroepje voor extra ondersteuning. Dat waardeerden ze allebei enorm. 

Dit moment vergeet ik nooit meer 

Juist de kleine momenten maken dit werk voor mij betekenisvol: een oprechte glimlach of een stukje vooruitgang. Ik word vooral blij als kinderen succeservaringen opdoen. 

Soms zie je hun zelfvertrouwen groeien. Zo heb ik samen met een leerling intensief gewerkt aan zijn handschrift. We hebben schrijfoefeningen gedaan, werkten aan zijn motoriek en spraken over rust en een goede werkhouding. Langzaam zagen we vooruitgang. Tijdens een schrijfles, waarin ik achter in de klas zat, gaf de leerkracht hem een compliment over zijn handschrift. Hij draaide zich om, zijn ogen zochten de mijne en hij keek vol trots, vol erkenning. “Zie je dit? Het is me gelukt.” Dat moment vergeet ik nooit meer.

Theorie en praktijk verbinden 

Bij Driestar hogeschool merk ik hoeveel waarde de opleiding toevoegt aan mijn werk. Wat ik op vrijdag leer, pas ik vaak de week erna direct toe. De colleges zijn praktisch en sluiten naadloos aan op de praktijk, waardoor de leerstof verrijkend is. 

De colleges over groepsdynamiek spraken me bijvoorbeeld aan, daar kan ik ook meteen wat mee. Tijdens het buitenspelen zie je groepsprocessen in actie, dan kun je meteen inspelen op wat kinderen nodig hebben. En soms is juf zijn in dit soort situaties juist handen op de rug houden en het groepsproces laten gebeuren. 

Pas zag ik een groep jongens op het schoolplein fanatiek spelen. Een jongen hield zich niet goed aan de gemaakte afspraken en leek vals te spelen. Uiteindelijk liep hij boos weg, waarop de jongens reageerden dat hij echt mee mocht doen, maar dat hij zich wel aan de regels moet houden. Ze haalden hem op en hij speelde weer mee. Uiteraard geef ik die jongens dan een groot compliment voor hoe ze dit oplossen!

Toekomstplannen 

Ik geniet van het contact met mijn getrouwde medestudenten die net als ik moeder zijn. We motiveren elkaar als we struggelen met een moeilijke opdracht. We geven elkaar tips, ideeën en hebben met elkaar beloningen bedacht. Bijvoorbeeld: Als we dit semester een voldoende hebben gehaald, gaan we gezellig wat eten en drinken. 

Mijn droom is om uiteindelijk fulltime voor een eigen klas te staan. Zelfs na mijn pensioen zie ik mezelf nog voor de klas staan, desnoods een paar uur per week, betaald of niet. Dit werk doe ik met liefde. 

Ik hoop dat mijn verhaal anderen inspireert om de stap naar het onderwijs te zetten. Want als je werkt met je hart, voelt het nooit als werk.’