Ingrid blogt: Het einde, een begin van iets nieuws

Een tijd is Luuk op de groep geweest. Hij was 3 jaar toen hij binnenkwam. Aan het begin kwam hij een beetje bang binnen. Hij huilde en riep om mama, terwijl die al weg was. Ik had met zijn tranen te doen en probeerde hem troost en veiligheid te bieden. 

Toen hij de structuur en het dagprogramma ging begrijpen, konden we langzaam vertrouwen winnen. Ik zag een klein, voorzichtig glimlachje tevoorschijn komen. Hij ging wat rommelen in het keukentje en vertelde tegen zijn pop wat er allemaal gebeurde. Toch was het voor mij moeilijk om echt met hem contact te krijgen. Luuk reageerde dan niet echt of keek weg.  

Uiteindelijk kwam Luuk helemaal los. Hij kroop op schoot en vond het heerlijk als ik een boekje voorlas. Ook vond hij het leuk om naast zijn groepsgenootjes te spelen, bijvoorbeeld met de autobaan. 

Maar het lukte hem nog niet om zelf tot spel te komen. Luuk liep dan alleen rondjes door het lokaal en gooide met wat speelgoed. Daarom speelden we samen met de autobaan en hielp ik hem met een fantasiespel. Wat hebben we daar saampjes van genoten!

Luuk mocht samen met ons oefenen en groeien. We hebben Luuk echt een stapje in zijn ontwikkeling verder mogen helpen. Zo praatte hij in het begin nog niet zo veel en zegt hij nu 's morgens vroeg al: “Juf!” Hij heeft ook de pengreep geleerd en hij kan nu op een driewieler trappen!

Soms zat Luuks hoofd even vol en gingen we samen even snoezelen. We gingen dan naar een andere ruimte en daar zetten we een bubbelbuis aan waar visjes zachtjes omhoog en omlaag gingen terwijl de buis van kleur veranderde. Samen keken we daarnaar terwijl we heerlijk languit op het kussen waren gaan liggen. Samen werden we daar weer rustig, en daarna konden we weer door met ons programma.

Maar nu is de tijd gekomen dat Luuk onze groep overgroeid is. Luuk mag door naar de volgende groep! En wat gun ik hem dat toch. Toch vind ik het stiekem ook wel jammer. Jammer dat hij bij ons weggaat en dat ik nu niet meer samen zo gezellig  met hem kan snoezelen of een boekje lezen. Maar ik ben ook blij en dankbaar dat Luuk mocht groeien in zijn ontwikkeling. Ik heb ervan genoten om deze stapjes mee te mogen maken.

Samen vierden we zijn laatste dag op de groep. Luuk kreeg een cadeautje en mijn collega's en ik kregen een lekker stuk taart. Dan was het toch echt de laatste knuffel en weg was hij. Luuk mag een nieuw begin maken op een andere groep.

Het einde van Luuk op de groep... Ik mis hem echt! Maar dit betekent wel dat we morgen, met een grote lach, een lief kindje mogen verwelkomen. Een kindje dat ik, samen met mijn collega's, nieuwe dingen mag leren. En waar we plezier mee mogen hebben, van mogen genieten. Net als Luuk, en alle bijzondere en unieke kinderen die bij ons komen.

Elk afscheid geeft ruimte voor een nieuw begin.