Regina blogt: De vriend in het hart van elk kind

We liepen vanuit de warme Italiaanse zon een koel gebouw binnen: een oud klooster dat tot eind negentiende eeuw daadwerkelijk een klooster was. Inmiddels is het een school waar kinderen en jongeren van 3 tot en met 19 jaar leskrijgen. Het gebouw leek van binnen en buiten nog precies op een klooster en daarom noem ik het toch zo. De directrice van het klooster wachtte ons enthousiast op. 

Ze begroette onze docent en had een kort gesprekje in het Italiaans met hem. Hij vertaalde alles voor ons. Voordat we een rondleiding kregen, vertelde de directrice hoe ze lerares was geworden en wat haar visie was. Wat mij het meest is bijgebleven, is haar overtuiging dat in het hart van elk kind een vriend te vinden is. 

Opvoeding gaat dan niet om het aanleren en begrijpen van regels, maar om het aanspreken van het hart van het kind. Ze leerde ons ook dat opvoeding een introductie van de werkelijkheid is zodat een kind overeenkomstig de realiteit leeft.  

Natuur en kunst

Tijdens de rondleiding zagen we hoe haar visie werkelijkheid werd. In de kloostertuin met de grote olijfbomen kregen de kinderen natuurlessen. Ze zorgden voor de tuin en leerden over natuur en samenwerking. Ook zorgden ze dat er elke lunch voldoende olijfolie was, iets dat in Italië zeker niet gemist kan worden. 

Dat deze directrice een goede lerares en een echte kunstliefhebber is, kwam duidelijk naar voren. Tijdens de rondleiding door het klooster zelf, vertelde ze ons alles over de verschillende soorten kunst en belangrijke mensen uit de geschiedenis. Extra trots was ze op de kamer waar alles Delfsblauw was.  

Toen we verder liepen, kwamen we ook steeds meer kinderen en jongeren tegen. De directrice begroette iedereen vrolijk en had persoonlijke aandacht voor ieder kind. De kinderen waren zichtbaar blij om haar te zien, de directrice zag in het hart van elk kind een vriend. 

Ze zwaaiden naar de ramen boven in het klooster. Toen ik omhoogkeek, zag ik dat daar ook een heel aantal jongeren naar haar aan het zwaaien was. Respect en vriendelijkheid gingen hand in hand. We gingen een klaslokaal binnen en toen de jongeren ons zagen stonden ze direct op. Ze vertelden ons waarom ze zo blij waren dat ze op deze school zaten: hier in het klooster deden ze alles samen, voelden ze zich gezien en gewaardeerd en hadden ze fijne vriendschappen.  

Deze ontmoeting inspireerde mij om te zoeken naar de vriend in het hart van elk kind dat ik in mijn werk tegenkom, want dat zei de directrice ook nog: vriendschap is de weg van de opvoeding.