Elisabeth studeert pabo deeltijd: 'Als juf zie ik mijn kinderen groeien'

‘Daar zag ik zorg en onderwijs samenvallen. De leerlingen raakten mijn hart. Daarom heb ik de keuze gemaakt om de zij-instroomroute van de pabo te gaan volgen en werk ik daarnaast drie dagen per week als juf op de Obadjaschool.’ 

'“Ik hoop echt dat jullie de Heere lief mogen hebben.” Toen zei er een kind: “Ja, juf, ik wil de Heere ook echt liefhebben.” Dat raakt me.'

‘Tot op de dag van vandaag ben ik dankbaar dat ik eerst Social Work heb gestudeerd. Die opleiding heeft me gevormd en ik heb er veel geleerd over gedrag van anderen en mezelf. Het was voor mij een waardevolle basis voor het speciaal onderwijs. Onderwijs is zo mooi: je ziet kinderen groeien, niet alleen in kennis, maar ook als mens. In het speciaal onderwijs gaat die ontwikkeling vaak met ministapjes. Juist die kleine overwinningen maken het werk zo bijzonder. 

Als juf mag je een stukje meelopen in het leven van kinderen. Ik vind geestelijke vorming daarin heel belangrijk. Je mag een wegwijzer zijn, een gids. Laatst vertelde ik een Bijbelverhaal en ik zei op het eind: “Ik hoop echt dat jullie de Heere lief mogen hebben.” Toen zei er een kind: “Ja, juf, ik wil de Heere ook echt liefhebben.” Dat raakt me.  

We zingen elke middag psalmen en geestelijke liederen in mijn klas. Het is niet altijd even zuiver en klinkt op een unieke manier meerstemmig, maar als ik al die kinderstemmen hoor zingen tot eer van God, ben ik steeds weer verwonderd. 

Tien pure kinderen

In mijn klas zitten tien kinderen, stuk voor stuk bijzonder en uniek. Elk kind heeft zijn eigen talenten en ondersteuningsbehoeften en ik probeer oog te hebben voor ieder van hen. Soms moet je meerdere keren dezelfde les geven en snappen ze het nog steeds niet. Als je de les dan nog een keer geeft, kan het maar zo zijn dat dan het kwartje valt. Juist die onvoorspelbaarheid maakt het werk soms lastig, maar vooral ook prachtig. 

Alle tien de kinderen zijn zo puur. Hun eigenheid is mooi om te zien. Toen ik na twee weken afwezigheid er pas weer was, renden ze op me af. “Juf, u bent er weer”, zeiden ze blij en werd ik geknuffeld. Dat doet je goed.  

Deeltijd op de hogeschool

Ik heb bewust voor de deeltijdopleiding aan Driestar hogeschool gekozen, omdat ik het christelijk leraarschap belangrijk vindt. Dit komt duidelijk naar voren bij vakken als pedagogiek en beroepsidentiteit. Dat vind ik heel vormend. Je spiegelt jezelf hier voortdurend: Wie ben ik als christelijke juf? 

In het eerste jaar hadden we elke maandagmiddag en -avond les op de hogeschool. In het tweede jaar is dat minder, want dan komt het meer op zelfstudie en onderzoek doen aan. Ik ga elke maandag naar de hogeschool, op dinsdag studeer ik thuis en op woensdag, donderdag en vrijdag sta ik voor de klas. Ik heb ook klasgenoten die minder werken, maar drukker zijn met hun privéleven. 

Ik vind het heel fijn om deeltijd te studeren. Wat ik maandag leer in supervisie, kan ik meteen die week toepassen. De theorie voelt daardoor veel levendiger dan in een voltijdopleiding. 

Tegelijkertijd is het wel pittig. Zeker het eerste jaar was soms zwaar: alles is nieuw. Het onderwijs, je rol als leerkracht is nieuw, het samenwerken met collega’s is nieuw… Soms voel je je dan alleen, maar gelukkig zijn er medestudenten die dezelfde uitdagingen ervaren. Hun ervaringen zijn vaak heel herkenbaar. 

Herder

Als ik terugkijk op mijn studietijd, merk ik dat ik meer zelfvertrouwen heb gekregen. Ik weet nu wie ik ben als juf Mussche en dat helpt me om bij de kinderen aan te sluiten. De lessen pedagogiek hebben me hierbij enorm geholpen. 

Ik heb bijvoorbeeld geleerd hoe belangrijk de “gouden weken” aan het begin van het schooljaar zijn. Het eerste jaar doe je voor je gevoel maar wat, maar het is echt belangrijk om de klas goed te leren kennen en groepsgerichte activiteiten te organiseren, zodat de kinderen elkaar en jou beter begrijpen. Dat heb ik in mijn tweede jaar toegepast en ik zie dat dit werkt.

De colleges op Driestar hogeschool hebben mij geholpen om een stukje visie op onderwijs te ontwikkelen. Zo heeft het beeld van de Herder mij heel erg geraakt: God wil een Herder zijn voor Zijn kinderen, ik wil ook graag een herder zijn voor “mijn” kinderen. 

Zoals de Herder Zijn kinderen draagt in het leven, draag ik de kinderen in mijn gebed. Als ik één ding hoop, dan is het dat ik als juf een herder mag zijn die kinderen wijst op de Goede Herder en dat de kinderen daardoor de Heere Jezus persoonlijk mogen kennen.’