In deze blog wil ik graag vertellen over mijn ervaringen op Lesbos. Deze periode is de bijzonderste tijd uit mijn leven geweest. Ik zal proberen dit goed te verwoorden, al weet ik dat woorden tekortschieten. Ik zou echt iedereen, jong en oud (er was zelfs een ouder echtpaar van in de zestig), willen aanraden om hierheen te gaan. Het verbreedt je blik en je leert jezelf beter kennen.
Het is vrijdagavond. “Wat gaan we vanavond doen?” vragen Yvonne, Janne en ik. We kunnen een terrasje pakken, honderd meter lopen en je zit aan de haven, maar we willen ook nog de begraafplaats bezoeken. Dus stappen we in de auto. We rijden door smalle paadjes, met aan weerszijden bomen en heide. De vogels fluiten, krekels vullen de stilte met hun geluid. Op de begraafplaats hangt een serene rust. De zon zakt langzaam achter de heuvels.
Deze rust is alleen aan de oppervlakte. Als we rondlopen, zien we de ellende en het verdriet. Er liggen tweehonderd mensen begraven die gevlucht zijn voor honger, oorlog of geweld. Mensen met dromen. Mensen die een toekomst wilden opbouwen in Europa of ergens anders.
Voor hen liep het anders af. Ze verdronken op zee, spoelden hier aan en kregen een graf. Op minstens de helft van de stenen staat “unknown”. Heb je ooit in Nederland een graf gezien met “onbekend” erop? We vinden ook het graf van drie kinderen uit één gezin, van zeven, vijf en nul jaar oud. Het graf van hun ouders is er niet. Zijn deze kinderen alleen op de boot gezet?
In het kamp heerst veel verdriet om wie men verloren heeft. We kregen zeven trainingen om te leren omgaan met mensen met trauma’s; trauma’s door oorlog, vervolging of de gevaarlijke reis. Toch heb ik juist op deze plek van ellende iets bijzonders gezien: echte hoop en geluk. Hoop op een toekomst. Hoop door te leren. Hoop door elkaar te helpen. Hoop in de kerk, de Oasis, waar God wordt aanbeden in allerlei talen, door mensen van verschillende volken en achtergronden. Een stukje hemel op aarde (Openbaring 7:9).
Ik zag geluk in het lesgeven. Elke dag als ik aankwam bij de ‘tarp’, het grote zeil waaronder ik lesgaf, renden de kinderen op me af: “Teacher, teacher Carine!” Ze omhelsden me alsof ze me in weken niet hadden gezien, terwijl het pas een dag geleden was.
Ze straalden bij het krijgen van een sticker omdat ze goed hadden geholpen met opruimen. Ze waren enorm trots op de hoeden die ze maakten toen ik jarig was en dolgelukkig tijdens ons watergevecht op de laatste dag.
Juist omdat deze kinderen zo weinig hebben, zijn ze des te blijer met al het kleine. Jouw aanwezigheid en aandacht doet hen zo goed. Het geeft een enorm gevoel van betekenisgeving. Van hen heb ik geleerd wat dankbaarheid betekent. Laten we proberen te leven zoals zij: blij met de kleine dingen, en dankbaar voor wat we wél hebben.
Online open avond Driestar hogeschool
Ben jij benieuwd of (een overstap naar) het onderwijs bij je past? Of zou je alles willen leren over opvoeding en begeleiding van kinderen en jongeren? Je komt erachter tijdens de online open avond van Driestar hogeschool op 12 november.
Meer info en aanmelden
