Praten. Dat doe je nogal wat als leerkracht. Als leerkracht mag je de hele dag praten. En dat doet een leerkracht graag. Nu is het natuurlijk wel belangrijk dat als je praat, je het juiste zegt. Geen zin achterstevoren, geen woord andersom. Logisch. Toch is het juiste zeggen soms best lastig.
Zo ook op een vrijdag. Het was de eerste dag voor groep 7. Ik vertelde de leerlingen dat we gingen tekenen. Ik hield een papier omhoog, wees met mijn vinger naar het voorbeeld en legde de krijtopdracht uit. De klas was stil en mijn woorden klonken. De uitleg liep ten einde en de leerlingen wilden aan de slag. Een tweetal leerlingen verschoof een tafeltje en ging erop zitten, in plaats van eraan.
Ineens herinnerde ik me dat ik nog een belangrijk detail vergeten was. En zo stak ik mijn hand in de lucht: “Luister nog even…” Mijn stem stierf weg, de klas werd stil. Ik zag hoe de ogen op mij gericht waren. Ik zweeg even. Keek rond, zag hoe ze wachtten.
Het tweetal op het tafeltje keek mij ook aan. Ik hield hun blik een seconde vast. Het leek alsof hun ogen vroegen: ‘Mogen we hier zitten juf?’ Ik maakte een afweging en bedacht me. Op een tafel zitten is soms heel comfortabel. Was het erg? Ze waren stil. Ik glimlachte. Misschien goed om te zeggen dat ze best even op die tafel mochten zitten? Die ogen vroegen tenslotte nog: ‘Juf?’ Toen sprak ik rustig en duidelijk: ‘Prima als je even op je tafel staat…’
Mijn woorden hingen in de lucht. Ik was niet uitgesproken en besefte nog niet wat ik zei. Het duurde een luttele seconde en daar stonden ze. Vijfentwintig leerlingen, allemaal op hun tafel. En daar stond de juf. Ik keek, zag ineens benen, in plaats van gezichten. Zag schoenen, in plaats van ogen.
Langzaam gleed mijn blik omhoog. Daar stonden ze. Vijfentwintig leerlingen. Ik voelde wat kriebelen in mijn buik. Het leek wel te beginnen in mijn tenen en het kriebelde zo omhoog. Ik leerde op school over lichaamstaal, pedagogiek en didactiek. Maar had iemand me ooit verteld wat het betekent om schoenen te zien in plaats van ogen? De kriebel kwam omhoog en ik lachte. Ja juf, het is belangrijk om wel de juiste woorden te spreken!
Ik stak mijn hand in de lucht, telde af en wachtte. Zouden ze? Gingen ze? 5,4,3… Er klonk gestamp, geschuif, gelach, gepraat. 2…1...0…Langzaam stierven de stemmen weg. Stilte. Ik keek rond en zag gelukkig weer vijfentwintig paar ogen. Ik glimlachte, even wist ik niet wie er meer plezier had, zij of ik. Zij hadden de grootste schik om die nieuwe juf. En ach dat had ik ook.
Dit was een gouden moment. Pedagogiek gaat over afwegen wat goed is in een onverwachte situatie. En onverwacht was dit zeker. Voor hun, maar ook voor mij. En juist in die gouden momenten leer je veel, want als leerkracht moet je veel praten. Maar het juiste zeggen? Dat is soms nog best lastig.
Open collegedagen Driestar hogeschool
Ben jij benieuwd of (een overstap naar) het onderwijs bij je past? Of zou je alles willen leren over opvoeding en begeleiding van kinderen en jongeren? Je komt erachter tijdens de open collegedagen van Driestar hogeschool van 3 tot 5 december. Kom proefstuderen!
Meer info en aanmelden
