Mijn neefje was jarig. Hij had verwacht dat de rigoureuze verandering van zijn jaarwisseling wel heel voelbaar zou zijn. Maar op de ochtend van die grote dag merkte hij verbaasd op: ‘Papa, ik voel helemaal niks anders, alleen in mijn buik een beetje.’
De eerste, echte stagedag voelde ik ook een beetje in mijn buik. Maar ergens dacht mijn hoofd nog steeds dat ik straks mijn eigen, oude, vertrouwde school in zou stappen. Dat ik mijn rugtas losjes over mijn schouder zou laten bungelen.
Dat ik zou klagen over hoe vroeg het wel niet was, en over de enorme hoeveelheid huiswerk. Dat ik met mijn vriendinnen zou roepen dat we alweer vakantie nodig hadden. En dat ik stiekem, heel stiekem, wel weer zin had om te beginnen.
De eerste stap over de drempel van mijn nieuwe stageschool, deed toch langzaam het besef naar binnendruppelen dat dit bovenstaande nu echt verleden tijd was. Dat er nu écht een rigoureuze verandering had plaatsgevonden.
Met een zekere aarzeling zocht ik samen met mijn drie medestudenten ons nieuwe ‘studentenhok’ op, de plek waar we aan onze opdrachten konden werken. Na een dagopening (dat voelde als vanouds) en een vragenrondje (ook dat voelde als hoe het hoorde), zat ik daar. Als ‘studente’ in ons ‘studentenhok’. Ik voelde me vooral een leerlinge in mijn nieuwe klas.
Mijn medestudente en ik vonden dat we wel een dorstlesser nodig hadden. Dat we het stiekem vooral heel leuk vonden om in de personeelskamer het koffieapparaat uit te proberen - waar nota bene ook warme chocolademelk uit kon komen mét een dikke laag schuimende melk -spraken we natuurlijk niet hardop uit. We renden de trap op, zoals vanouds, totdat ze me tegenhield en zei:
‘We moeten echt niet rennen, we zijn docent nu hè.’
O ja, natuurlijk. Het woord wat ik had geprobeerd uit mijn gedachte te bannen, kwam naar bovendrijven: Voorbeeldfunctie. Ik, een voorbeeldfunctie? Oei. Ik voelde namelijk nog steeds niks anders dan voor de zomervakantie.
Toen was daar het moment suprême. Mijn eerste keer achterin de klas zitten (wat uiteindelijk voorin werd omdat je als leerling natúúrlijk niet voorin de klas gaat zitten). Net voordat hij zijn les begon, vroeg mijn begeleider nog snel: ‘Zal ik je even voorstellen? Wat was je achternaam ook alweer?’
Hij had de klas stil, zijn boek erbij (hoe deed hij dat zo snel?) en bedacht - half in zijn les - dat hij mij zou voorstellen. ‘O ja, jongens, we hebben een stagiair. Mevrouw Van Der Maas. Jullie zullen haar vast nog vaker tegenkomen.’
Mevrouw wie? Ik ben Wil... Slik.
Ik voel(de) me verre van mevrouw. Ik voel(de) me verre van een voorbeeldfunctie. Ik voel me gewoon nog steeds Willianne, nog steeds leerlinge. En dat ben ik, gelukkig, ook nog.
Thuis had ik veel te vertellen over mijn eerste stagedag en de rigoureuze verandering van ‘leerlinge’ naar ‘student docente’. En toch had ik eigenlijk niks te vertellen.
‘Want ik voel helemaal niks anders. Alleen in mijn buik een beetje.’
Open collegedagen Driestar hogeschool
Ben jij benieuwd of (een overstap naar) het onderwijs bij je past? Of zou je alles willen leren over opvoeding en begeleiding van kinderen en jongeren? Je komt erachter tijdens de open collegedagen van Driestar hogeschool van 3 tot 5 december. Kom proefstuderen!
Meer info en aanmelden
